18. Nov. 1823.
[3890,1]
Σχεδὸν μὲν οὖν καὶ τὰ ἄλλα
δεῖ νομίζειν εὑρῆσϑαι πολλάκις ἐν τῷ πολλῷ χρόνῳ, μᾶλλον δὲ ἀπειρακις∙
τὰ μὲν γὰρ ἀναγκαῖα τὴν χρείαν διδάσκειν εἰκὸς αὐτήν, τὰ δὲ εἰς
εὐσχημοσύνην καὶ περιουσίαν
*
(Victor.
splendorem et ubertatem), ὑπαρχόντων ἤδη τούτων
*
(scil. τῶν ἀναγκαίων), εὔλογον λαμβάνειν τὴν αὔξησιν. ῞Ωστε καὶ τὰ περὶ τὴς
πολιτείας οἴεσϑαι δεῖ ἔχειν τὸν τρόπον τοῦτον. ῞Οτι δὲ πάντα ἀρχαῖα,
σημεῖον τὰ περὶ αἴγυπτον ἐστιν∙ οὗτοι γὰρ ἀρχαιότατοι μὲν δοκοῦσιν
εἶναι, νόμων δὲ τετυχήκασι καὶ τὰξεως πολιτικῆς. Διὸ δεῖ τοῖς μὲν
εἰρημένοις ἱκανῶς, χρῆσϑαι, τὰ δὲ παραλελεμμένα πειρᾶσϑαι
ζητεῖν.
*
Aristot.
Polit. l. 7. Florent.
1576. p. 593. (iis quae tradita sunt ita ut satis esse
possint
*
.
Victor.) (18. Nov.
1823.).