19. Dic. 1822.
[2656,2] Ad Cic.
de re publ. II. 10. p. 143. v. ult. ubi
legitur septem, haec Maius editor ib. not. c. Cod.
septe. Iam
m
finalem omitti interdum in antiquis codicibus
exploratum est. An vero illud
septe
e lingua rustica est? Certe ita fere nunc loquuntur
Itali.
*
(19. Dic. 1822.). {+Nel
Conspectus Orthographiae Codicis
Vaticani aggiunto dal Niebuhr a questa edizione, si legge p. 352.
col. 2. septe (II. 10.) et
mortus (II.
18.) a desciscente in vulgarem sermone
tracta sunt.
*
Le sillabe
finali am
em ec. s'elidevano ne' versi. Dunque l'm
infatti non si pronunziava. V. i miei pensieri
sulla sinizesi.}
p.
1124
pp.
1151-53
pp. 2247-50
p.
4354
{{V. la pag. 2658.}}